Taniec był bardzo powszechną formą zabawy, towarzyszącą zarówno spotkaniom świątecznym (np. imieniny, wesela, dożynki), jak i zabawom codziennym (np. przy okazji darcia pierza, kiszenia kapusty, czy zwykłych potańcówek). Zamówienie i opłacenie muzyki do tańca stanowiło często formę zapłaty od gospodarza za pomoc w pracy. Ludzie na wsi stanowili społeczność, w której wspólnie pracowali i bawili się. Potańcówki były powszechną formą rozrywki, a we wsiach liczących kilkaset mieszkańców zazwyczaj funkcjonowało około 5-10 odrębnych kapeli ludowych. Zabawy taneczne urządzano zazwyczaj w większych domach, z których wynoszono ławy i stoły tak, aby zrobić jak najwięcej miejsca. Tańczono na klepisku, jednak ze względu na małą ilość miejsca tańczyła osoba zamawiająca (płacąca za taniec) i te, których zaproszono do towarzyszenia. Zamawiano konkretne melodie poprzez okrzyk (np. Majdaniaka grajcie!) lub poprzez zaśpiew konkretnej melodii w formie przyśpiewki (np.:”Jak bede umiroł, to se każe zagrać, żeby mi sie było miło z tego światu zabrać”). Według przekazu tradycyjnego skrzypka ludowego z Majdanu Górnego, Aleksandra Kowala, często zamawiano tak zwany garnitur, na który składał się zestaw melodii, grany w określonej kolejności. Był to walc, polka, oberek lub suwak i dodatkowa melodia, wybrana przez kapelę. Po przetańczeniu „garnituru” zmieniała się grupa tańczących, którą kapela na nowo musiała ograć.
Garnitur składał się z najbardziej typowych i powszechnych tańców. Wszystkie z nich były tańczone głównie wirowo, zarówno za prawym jak i lewym ramieniem, w pierwszym lub drugim kierunku tańca (tak zwane „ze słońcem” lub „pod słońce”). Walc jest tańcem o metrum 3/8, składającym się z jednej lub kilku części. Tańczony był płasko, bez wspięcia na palce. Polka z kolei to taniec skoczny, o metrum 2/4, również jedno lub kilku częściowy. Polki zazwyczaj posiadały swoje zwyczajowe nazwy (np. „Polka Wojtusiowa”, ”Polka Siarczysta”, „Polka Wieśniak”), typowe u nas również były polki żydówki przekazane i przejęte od społeczności żydowskiej. Oberek to taniec trójdzielny, w naszym terenie wykonywany krokami równymi, suwanymi.
Wyjątkowe dla naszego terenu są tańce suwak i majdaniak. Są to tańce o metrum trójdzielnym. Majdaniak określa się, jako taniec identyczny z oberkiem, o wolniejszym tempie. Suwak natomiast był zarezerwowany zazwyczaj dla starszych tancerzy, wykonywany z charakterystycznym przeciągnięciem nogi, zamiast drugiego kroku w takcie względem kroku oberka. Specyficznym rodzajem melodii z naszego terenu są podróżniaki – ich charakter oberkowy wskazuje na możliwość wykorzystywania ich również w czasie zabaw tanecznych, jednak często występuje tu tempo rubato. Tancerze, którzy nie mieli trudności z dostosowaniem się do tej specyfiki, wykorzystywali również te melodie do tańca, jednak muzycy często zaznaczali, że były one grane do odpoczynku.