W Rumunii w okresie Bożego Narodzenia kolędy śpiewane są przez zespół kolędników.
W tradycyjnej społeczności grupa kolędników składała się głównie z niezamężnych chłopców. Równolegle z nimi kolędowały również dzieci, a hierarchie i zasady panujące w ich grupie odzwierciedlały w mniejszej skali organizację bandy chłopców.
Gang składał się z 10 do 20 młodych mężczyzn i obejmował prawie w całości grupę wiekową chłopców, którzy mieli znaczącą rolę w przeprowadzaniu obrzędów związanych z feriami zimowymi i jednocześnie obrzędów przedślubnych lub zaślubinowych.
Chłopcy przyjmowani do bandy byli w wieku od 14 do 21 lat i z zasady byli nieżonaci. Regionalnie występują również formy kolędowania z mieszanymi grupami chłopaków i młodych żonatych mężczyzn lub staruszków, sporadycznie z udziałem dziewcząt.
Cechy niezbędne, aby znaleźć się w zespole to, ogólnie rzecz biorąc, atletyczna budowa, słuch muzyczny lub talent do tańca, znajomość repertuaru zespołu, który liczył od 5 do 60 kolęd.
Młodzi ludzie zbierali się około 15 grudnia, na początku Wielkiego Postu, w jednym z domów we wsi i układali repertuar kolędowy grupy, który wykonywali w okresie od Wigilii (24 grudnia) do Świętego Imienia (7 stycznia).
6 grudnia (Sânicoara), po kolędowaniu tych, którzy noszą imię Nicolae, odbywały się wybory kierownictwa bandy. Dziewice zamieszkiwały przez cały okres kolędowania (między 6 grudnia a 7 stycznia) w domu jednego z gospodarzy wioski, dla którego w zamian wykonywały różne prace domowe: aportowały drewno, nosiły wodę, czyściły stajnie, a także tutaj odbywały się zabawy na przełamanie oblężenia , w których uczestniczył również gospodarz.
Grupa kolędników ma obowiązek odwiedzić wszystkie domy we wsi, albo w kolejności według rangi gospodarzy (począwszy od księdza, sołtysa, nauczyciela), albo biorąc po kolei każde gospodarstwo.
W przypadkach, gdy grupa kolędników nie została przyjęta, chłopcy biją w bęben na pasku, zwracają się do gospodarza z wrzaskliwymi okrzykami, a nawet zdejmują drzwi z zawiasów.
Źródła:
Mihai Pop, Obiceiuri tradiționale românești, editura Univers, 1999;
Pavel Ruxăndoiu, Folclorul literar în contextul culturii populare românești, editura Grai și Suflet-Cultura națională, 2001;
Nicolae Constantinescu, Ioana Ruxandra Fruntelată, Modul de Folclor pentru Învățământul rural, 2006;
Rodica Colta, Sărbători și datini de peste an. O anchetă transfrontalieră asupra culturii tradiționale, Editura Etnologică, 2017;
Narcisa Alexandra Ştiucă, Sărbătoarea noastră cea de toate zilele, Editura Cartea de Buzunar, 2006;
Monica Brătulescu, Colinda românească, editura Minerva, 1981;
Simion-Florea Marian, Sărbătorile la români, Editura Fundației Culturale Române, București, 1994;
Tudor Pamfile, Sărbătorile la români, Editura Saeculum I.O., 1997.