Wyjątkowym ze względu na swój charakter świętem religijnym na naszym terenie jest uroczystość popularnie nazywana Bożym Ciałem. Pełna nazwa to Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej. Święto to obchodzone jest nieregularnie (względem kalendarza corocznego), w jedenaście dni po Zesłaniu Ducha Świętego (Zielonych Świątkach) – zawsze w czwartek. W Polsce zostało ono wprowadzone w XIV wieku. Obchody święta rozpoczynają się tak zwaną sumą – główną w danym kościele Mszą Świętą. Po niej następuje najważniejsza część obchodów – procesja, która w zależności od diecezji przybiera różne rozmiary – czasem jest przeprowadzana jedynie wokół kościoła, a czasami ulicami całego miasta. Istotą tego święta jest wyprowadzenie Najświętszego Sakramentu poza kościół – do wszystkich ludzi, oraz publiczna manifestacja wiary przez wszystkich wiernych.
Procesję prowadzą dzieci, które w danym roku przyjmowały Pierwszą Komunię Świętą, w swoich odświętnych, białych ubraniach. Na przedzie idą chłopcy, którzy dzwoneczkami oznajmiają wszystkim wyprowadzenie Najświętszego Sakramentu z kościoła. Następnie idą dziewczynki, które sypią przed hostią płatki kwiatów. Kolejny idzie ksiądz niosący pod baldachimem Najświętszy Sakrament w monstrancji. Za nim, na specjalnych podstawach niesione są święte obrazy, figury, feretrony, chorągwie i sztandary różnych ugrupowań parafialnych. Na końcu procesji idą wszyscy wierni. Obowiązuje odświętny ubiór. Małe dzieci ubierane są na biało, osoby pełniące służby – strażacy, policjanci, wojskowi, zakładają mundury galowe, co niektórzy ubierają tradycyjne stroje.
Procesja prowadzona jest do czterech polowych ołtarzy. Przygotowywane i dekorowane one są przez osoby mieszkające w pobliżu, na danej ulicy. Mieszkańcy domów, przy których prowadzona jest procesja często wystawiają w oknach święte obrazy. Dekoracja ołtarzy wykonana jest przede wszystkim z zielonych gałęzi – brzozy, bzu, lipy i kwiatów1. Po przybyciu na miejsce ołtarz jest okadzany kadzidłem palonym w trybularzach. Przy każdym z ołtarzy odczytuje się fragmenty Pisma Świętego: Ewangelii św. Mateusza, następnie św. Marka, św. Łukasza, a na koniec św. Jana. Po opuszczeniu danego ołtarza ludzie często urywają gałązki dekorujące ołtarze, ponieważ wierzą w ich magiczne, ochronne właściwości. Trzymane są one potem w domach, bądź wbijane w pola uprawne. Na koniec procesji udzielane jest odświętne błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem.
1A. Gaweł, Rok obrzędowy na Podlasiu, Białystok, 2013, s.204-207