Stary kontynent Europa, kraina łącząca ponad pięćdziesiąt regionów geograficznych, o szczególnym dziedzictwie kulturowym, wzięła swoją nazwę od mitycznego wydarzenia. Podobno Europa była córką władcy Fenicji, siostrą Kadmosa, założyciela Teb. Europa, młoda kobieta o dużych oczach, jak oznacza określenie „szerokooka”, udała się na łąki, aby bawić się z innymi młodymi dziewczynami. Tam spotkała boga Zeusa, który był oczarowany pięknem Europy. Zeus, uderzony przez boga Erosa, przemienił się w silnego białego byka i spokojnie podszedł do Europy, próbując wzbudzić jej zainteresowanie. Ta była oczarowana i zaczęła się z nim bawić, a w końcu go dosiadła. Wtedy on zaczął biegać jak błyskawica z piękną dziewczyną na grzbiecie. Europa płakała i bała się skoczyć, bo myślała, że zostanie zabita. Zeus w towarzystwie Trytonów i Nereid przybył na Kretę i ukrył ją w jaskini Diktaeus Andros, gdzie Rhea urodziła samego Zeusa. Tam Minoas, Rodamanthos i Sarpedon przyszli na świat w wyniku miłości Europy i Zeusa. Zeus jednak opuścił Europę na swój tron, po czym wyszła ona za mąż za króla Krety Asteriosa. Później jej syn Minoas został królem Krety. Kult Europy rozprzestrzenił się szeroko i wiele miejsc używało jej imienia, np. rzeka Evropos, która bierze swój początek na Olimpie.
Legenda ta była źródłem inspiracji dla wielu artystów zarówno w mozaikach, takich jak ta znaleziona w Sparcie i pochodząca z IV wieku, ale także w wazach i w nowszych dziełach współczesnego malarstwa i rzeźby, jak u Tiziano, Veronese, Rubensa, Rembrandta, Jean Batiste i Matisse’a (Zuffi, 2006). Najstarsze przedstawienie znajduje się przed świątynią w Selinundas (600 p.n.e.). Dziś scena uniesienia dominuje na monecie Unii Europejskiej w greckiej wersji 2 euro.
Bibliografia
Zuffi, S. (2006). Tiziano. Αθήνα: Ημερησία