Μια γιορτή που συνδέεται αναμφισβήτητα με το καλοκαίρι είναι η Γιορτή της συγκομιδής. Η γιορτή αυτή γιορτάζεται σε διάφορες ημερομηνίες, ανάλογα με την περιοχή και την καλλιεργητική περίοδο του έτους. Σηματοδοτεί το τέλος της περιόδου συγκομιδής – τη συγκέντρωση της σοδειάς των σιτηρών, και επισφραγίζει τη σκληρή δουλειά στη γη. Αρχικά συνδεόταν με ευχαριστίες των αγροτών προς τον κληρονόμο, στη συνέχεια σε ορισμένες ενορίες μεταφέρθηκε στην εκκλησία και τώρα πραγματοποιείται κυρίως στην κρατική διοίκηση (δημοτικές, νομαρχιακές και επαρχιακές γιορτές συγκομιδής), αλλά πάντα σε συνδυασμό με τη λειτουργία.
Η περίοδος του θερισμού ήταν ιδιαίτερη για τους χωρικούς. Παρά το γεγονός ότι συνδεόταν με σκληρή εργασία, οι άνθρωποι στην περιοχή του Λούμπλιν ντύνονταν εορταστικά αυτή την εποχή. Επειδή πίστευαν ότι η Μαρία παρακολουθούσε μια πλούσια συγκομιδή, η συγκομιδή άρχιζε συνήθως το Σάββατο, την ημέρα που είναι αφιερωμένη σε αυτήν, και οι εργασίες άρχιζαν με μια προσευχή από τον αγρότη. Για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, το σιτάρι θεριζόταν μόνο με δρεπάνι, καθώς θεωρούνταν πολύ ιερό για να κουρευτεί. Όταν τελείωνε η εποχή της συγκομιδής, μια άκοπη χούφτα σιτηρών έμενε στο χωράφι (γνωστή ως θεριστής ή κατσίγαρος), την οποία στόλιζαν με λουλούδια και κορδέλες. Υπήρχαν συγκεκριμένα έθιμα που σχετίζονταν με αυτό, όπως η σπορά σιτηρών ακριβώς δίπλα του, η οποία υποτίθεται ότι εξασφάλιζε τη γονιμότητα για την επόμενη χρονιά, καθώς και το “όργωμα της κατσίκας”, το οποίο περιελάμβανε το πιάσιμο των ποδιών του αγρότη και το σύρσιμο πολλές φορές στο έδαφος, γύρω από το τσαμπί. Όλα τα έθιμα “τραγουδιόταν” και έτσι, για παράδειγμα, καταγράφηκε το τραγούδι “Στην κατσίκα” (Karczmiska 1976, Helena Goliszek, γεν. 1907):
Ej do kozy, do kozy, niech sia koza połozy.
Dozaniśmy do drogi, bydziemy jeść pirogi.
A gospodorza ni ma, pojechoł do Lublina
gorzałecki kupować i zniwocki castować.
Niesu nam gospodarz wódka, niesu, a zniwocki sia ciesu.
Leju w kieliski leju, a źniwiocki sia śmieju.
Mało gospodorzu jeden kielisek, nie dostoł num do kisek,
dojcie num drugi taki, przepłukumy se flaki.
Nalejcie num po kubecku, bedziemy mieli w cubecku.
Dozaniśmy do miedze, rachujcie num gospodorzu pieniundze.
Στη συνέχεια χαιρετίζονταν τα στεφάνια συγκομιδής – που παρασκευάζονταν μόνο από τη συγκομιδή των χωραφιών, σε σχήμα στεφάνου ή στέμματος προσφέρονταν στον οικοδεσπότη (τον ιδιοκτήτη της συγκεκριμένης γης) μετά από μια τελετουργική πομπή με τραγούδι. Το στεφάνι μεταφερόταν μπροστά, από την επιστάτιδα – οικοδέσποινα, που είχε επιλεγεί ανάμεσα σε όλους, η οποία αποδείχθηκε η ταχύτερη εργάτρια στα χωράφια. Η οικοδέσποινα υποδεχόταν τους ζητιάνους, οργανώνοντας αναψυκτικά με ψυχαγωγία. Ένα στεφάνι τοποθετούνταν στο κεφάλι του και κρεμόταν πάνω από την πόρτα, το οποίο υποτίθεται ότι εξασφάλιζε τη γονιμότητα.
Αυτή η γιορτή, που κατά κάποιο τρόπο “παραλήφθηκε” από τους γαιοκτήμονες κληρονόμους από τους κρατικούς και εκκλησιαστικούς θεσμούς, έχει πλέον αλλάξει μορφή. Σήμερα, το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα της γιορτής του θερισμού είναι τα στεφάνια – που άλλοτε παίρνουν πολύ καινοτόμες μορφές (π.χ. σπίτι, εκκλησία, σταυρός, κόκορας και πολλές άλλες, συμπεριλαμβανομένων των παραδοσιακών), άλλοτε προετοιμάζονται για αρκετές εβδομάδες, αλλά πάντα φτιάχνονται μόνο από τη σοδειά των χωραφιών. Διεξάγονται διαγωνισμοί για το πιο όμορφο στεφάνι, σε δημοτικό, περιφερειακό, επαρχιακό και εθνικό επίπεδο (προεδρικό φεστιβάλ συγκομιδής). Κατά τη διάρκεια των διαγωνισμών, από τοπικές περιφερειακές ομάδες, παρουσιάζεται συχνά επί σκηνής ένα παραδοσιακό τελετουργικό συγκομιδής. Το φεστιβάλ ολοκληρώνεται με ένα κοινό χορευτικό πάρτι. Εξακολουθεί να είναι μια χαρούμενη στιγμή, που συνδέεται με το τέλος των σκληρών γεωργικών εργασιών.